Menu
AktualnościKlub Przyjaciół WieliczkiHistoriaStatut KPWZarządGalerieKontaktPlan pracy KPW na 2012 r.Plan pracy KPW na 2013Plan pracy KPW na 2014 r.Plan pracy KPW na 2015r.
Strona główna -> Klub Przyjaciół Wieliczki
ZASŁUŻENI CZŁONKOWIE STOWARZYSZENIA „KLUB PRZYJACIÓŁ WIELICZKI” (KPW)
 
BOGUCKI WŁADYSŁAW – (1918 - 2004) – sekretarz Zarządu Oddziału KPW w Krakowie od 1973 do 1980 r. Urodził się 19. 07. 1918 r. w Wieliczce, absolwent Gimnazjum i Liceum im. J. Matejki w Wieliczce, następnie podejmuje studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po ich ukończeniu zdaje egzamin adwokacki. Obrońca w sprawach karnych. Przez wiele lat był dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie. Za swe zasługi zawodowe i społeczne był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, ponadto posiadał złotą odznakę „Za Zasługi dla Adwokatury” i Medalem pamiątkowym „Pro lege et libertate”.Był działaczem Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Szkół Wyższych oraz członkiem Klubu Przyjaciół Wieliczki. Zmarł 19. 02. 2004 r., i został pochowany na cmentarzu w Wieliczce w kwaterze D-3/25.
Źródło: Archiwum KPW
CIEŚLIK MIECZYSŁAW – (1906-1984) – nauczyciel, kapitan AK ps. „Bąk” , „Koral”. Urodził się 29. 11. 1906 r. w Wieliczce w rodzinie górniczej jako czwarty syn Karola i Wiktorii z Wozniaków. Naukę w miejscowej szkole powszechnej podjął jeszcze w okresie zaboru austriackiego. Po jej ukończeniu, jako jedyne dziecko z siedmiorga rodzeństwa, wysłany został przez rodziców do Seminarium Nauczycielskiego w Krakowie, gdzie w 1928 r. uzyskał dyplom nauczyciela szkół powszechnych. Przed podjęciem pracy zawodowej odbył służbę wojskową, początkowo w Szkole Podchorążych Rezerwy w Krakowie-Łobzowie, a następnie w jednostce stacjonującej w Równem na Wołyniu oraz w 17 Pułku Piechoty w Rzeszowie. Szkolenie wojskowe zakończył w stopniu porucznika rezerwy piechoty i został przekazany do dyspozycji Kadry Zapasowej w Tarnowie. Z dniem 1. 11. 1929 r. otrzymał pierwszą posadę w dwuklasowej szkole w Janowicach k. Wieliczki. Rok później został przeniesiony do Gdowa, gdzie pracował do wybuchu wojny w 1939 r. początkowo był zatrudniony jako „nauczyciel tymczasowy”, a po zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego w 1933 r. otrzymał etat „nauczyciela stałego”. Na trzy dni przed wybuchem wojny zameldował się w Tarnowie, gdzie objął dowództwo batalionu w 155 Pułku Piechoty. Z jednostką tą, przeszedł szlak bojowy od Tarnowa do okolic Przemyśla.
W dniu 17. 09. 1939 r. jego oddział skapitulował, on sam uniknął niewoli i w cywilnym ubraniu powrócił do pozostawionej we Gdowie rodziny. Już w lutym 1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną organizując na terenie Gdowa i okolicy drużynę Związku Walki Zbrojnej złożoną z zaufanych kolegów z dawnej drużyny strzeleckiej. Po zaprzysiężeniu i przyjęciu pseudonimów przystąpiono do działalności podziemnej. Początkowo zajmowano się głównie gromadzeniem broni i innych materiałów wojskowych, kolportażem podziemnej prasy i ujawnianiem konfidentów. We wrześniu 1940 r. służbowo został przeniesiony do Niepołomic. Pracując w miejscowej szkole w krótkim czasie sformował drużynę sabotażowo-dywersyjną, bazując szczególnie na pracownikach kolei. Pierwsze akcje polegały na zakładaniu ładunków wybuchowych i niszczeniu transportów z zaopatrzeniem dla frontu wschodniego. W maju 1943 r. zamieszkał w Wieliczce. Oficjalnie pracował jako nauczyciel, ale jako doświadczony żołnierz podziemia otrzymał nowe głównej AK został awansowany na stopień kapitana piechoty (11.11.1943 r.) oraz wyznaczony na dowódcę 4 obwodu „Ront” obejmującego rejon Niepołomic, Gdowa i Wieliczki. Najbardziej znana akcja zbrojna m. innymi z jego udziałem miała miejsce pomiędzy Podłężem a Grodkowicami w noc 29 na 30. 01. 1944 r., kiedy to dokonano zamachu na pociąg wojskowy wiozący Generalnego Gubernatora Hansa Franka z Krakowa do Lwowa. Wiosną 1944 r. na polecenie dowódcy „Kedywu” zorganizował oddział partyzancki „Huragan”, którego terenem działania były okolice Gdowa, Łapanowa i Dobczyc. Po wybuchu Powstania Warszawskiego (sierpień 1944 r.), w ramach akcji „Burza”, przeprawił się z tym oddziałem przez Wisłę pod Niepołomicami i wszedł w skład Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała”, który od sierpnia do połowy grudnia 1944 r. walczył na terenie ziemi proszowickiej, miechowskiej, olkuskiej i częstochowskiej z oddziałami niemieckimi i własowcami. W kilka dni po wkroczeniu Armii Czerwonej do Wieliczki, został aresztowany przez NKWD (30.01.1945 r.). wieziony w Wadowicach, Nowym Sączu i Sanoku, skąd został wywieziony na wschodnie tereny Uralu. Tam pracował przez pierwszy rok przy wycince lasu w Bułanaszu, a potem w kopalni węgla w Samocwiecie. W pierwszej dekadzie listopada 1947 r. powrócił do Wieliczki i podjął pracę w zawodzie nauczycielskim. W latach 1956-1971 był dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 1. Autorytet i szacunek, jakim cieszył się w lokalnym środowisku, zapewniły mu przez wiele kadencji mandat radnego MRN; od 1978 r. pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Narodowej Miasta i Gminy Wieliczka. W uznaniu zasług otrzymał m. innymi: Krzyż Kawalerski OOP oraz wiele odznaczeń regionalnych, związkowych i kombatanckich. Był członkiem zespołu, który reaktywował Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Wieliczki i jego przewodniczącym. Od 1966 r.  był współzałożycielem Klubu  Przyjaciół Wieliczki, gdzie pełnił wiele funkcji członkowskich. Zmarł w Krakowie w dniu 6. 04. 1984 r. Spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu komunalnym w Wieliczce (pas A). 
Źródła: Wojciech Gawroński „Słownik biograficzny wieliczan” (Muzeum Żup Krakowskich , Wieliczka 2008);
Jadwiga Duda, „Biblioteczka Wieliczka” zeszyt: 68, 81 (Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna w Wieliczce, 2008, 2009)
 
DŁUGOSZ ALFONS – (1902-1975) – artysta malarz, fotograf, profesor gimnazjalny, twórca i pierwszy dyrektor Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce.
Urodził się w Trzebionce k. Chrzanowa w dniu 28. 07. 1902 r. po ukończeniu szkoły średniej podjął studia za granicą, początkowo w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego w Berlinie, a później w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Do kraju powrócił w 1922 r. i zatrudnił się jako nauczyciel w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Sierszy k. Trzebini. W okresie międzywojennym wielokrotnie zmieniał miejsca zamieszkania: m. innymi był profesorem gimnazjalnym w Kozienicach, Skarżysku-Kamiennej i w Warszawie. W 1938 r. po przyłączeniu się Zaolzia do Polski, przeniósł się do Orłowej, gdzie podjął obowiązki urzędnika administracyjnego tamtejszej kopalni węgla. Do Wieliczki przybył w dniu 11. 11. 1939 r. i tutaj pozostał do końca swego życia. W czasie okupacji pracował w jednej z krakowskich firm, a w wolnym czasie malował i uczestniczył w życiu kulturalnym miasta. Przez pierwsze powojenne lata uczył rysunków w wielickim Gimnazjum im. J. Matejki. Przełom w jego życiu stanowi rok 1949, gdy główną jego ideą, której podporządkował swój talent i energię, stało się ratowanie i pokazanie społeczeństwu bezcennego zabytku, jakim jest wielicka kopalnia soli. W towarzystwie doświadczonych górników, przemierzał kilometry podziemnych wyrobisk tej kopalni soli i zbierał pradawne, porzucone lub zapomniane narzędzia pracy, dziwaczne machiny i urządzenia sprzed wielu lat. Zbierał też skały i bryły soli, skamieliny i kryształy, gromadząc je po to, by świadczyły o bogactwie ziemi. Początkowo były one eksponowane w komorze „Warszawa” i udostępnione do zwiedzania w dniu 2. 12. 1951 r. Dzień ten stanowi datę rozpoczęcia działalności Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce. W następnych latach, w miarę pozyskiwania dalszych eksponatów przeniesiono je do zespołu komór Russegger, Maria Teresa, Modena na III poziomie kopalni, gdzie są do chwili obecnej.
Drugą jego pasją było malarstwo - w całym swym życiu wykonał ponad 200 rysunków, akwarel i obrazów olejnych, z których blisko połowa znajduje się w zbiorach wielickiego muzeum: wiele z nich autor umieścił w stałej ekspozycji, jako ilustrację do prezentowanej tematyki. Ponadto był znakomitym fotografikiem. Wydana w 1958 r., przez wydawnictwo „Arkady” monografia jego autorstwa „Wieliczka Magnum Sal jako zabytek kultury materialnej” zawiera 134 fotografii (głównie wnętrza kopalni) – wszystkie znakomitej jakości.
W kierowanym przez siebie muzeum zadbał również o rozwój badań naukowych i ich publikację. W tym celu, od 1965 r. wydawany jest rocznik „Studia i materiały do dziejów żup solnych w Polsce”.
Od samego początku założenia Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” był jego aktywnym członkiem. W ramach cyklicznych spotkań „Wieliczka-Wieliczanie” w dniu 26. 07. 2000 r. odbyło się 31 poświęcone jego pamięci.
Zmarł 7. 11. 1975 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Wieliczce w grobowcu rodzinnym w kwaterze VII. W pierwszą rocznicę śmierci została zorganizowana sesja naukowa poświęcona jego osobie, reprezentacyjnej komorze
(w rejonie ekspozycji muzealnej) i ulicy, przy której mieszkał, nadano jego imię.
Źródło: W. Gawroński jak wyżej (jw.)
 
DUDEK WŁADYSŁAW – (1922-2001) – żołnierz AK
ps. „Lenard”, nauczyciel akademicki, profesor Wydziału Elektrycznego AGH w Krakowie, historyk – amator, popularyzator historii krakowskiej AK, wieloletni wiceprezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”.
Urodził się 8. 06. 1922 r. w Wieliczce. Był absolwentem wielickiego gimnazjum im. J. Matejki, a później Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. W 1939 r. jako żołnierz był uczestnikiem Kampanii Wrześniowej. Na przełomie lat 1941/42 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, późniejszej AK. W r. 1943 działał w wielickim oddziale sabotażowo-dywersyjnym „Kedyw”. Był wtedy aresztowany przez Gestapo. Po uwolnieniu, z wiosną 1944 r. wstępuje do Oddziału Partyzanckiego „Huragan”, który w sierpniu 1944 r. wszedł w skład Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego „Skała”. Brał udział we wszystkich walkach tego oddziału, w tym również w największej bitwie pod Złotym Potokiem k. Częstochowy. Do Wieliczki powrócił z końcem stycznia 1945 r. i podjął pracę w kopalni soli „Wieliczka”. Z obawy przed aresztowaniem przeniósł się do kopalni węgla „Bytom” gdzie pracował jako sztygar i podjął studia na politechnice Śląskiej w Gliwicach, a następnie na AGH w Krakowie, zdobywając dyplom mgr inż. w 1950 r. Od 1948 r. był pracownikiem AGH w dziedzinie urządzeń elektrycznych w górnictwie, trakcji elektrycznej i teorii układów logicznych. Zajmował kolejno stanowisko asystenta (1950), adiunkta (1960), docenta (1966) i profesora (1976). Tytuł naukowy doktora uzyskał w r.1961 i doktora habilitowanego w 1965 r. Autor ponad stu prac naukowych, książek, monografii, skryptów i artykułów z tego zakresu. Jest autorem 10 patentów. Wypromował 9 doktorów. Dodatkowo pracował również w Krakowskim Biurze Projektów Górniczych (1952-1962) oraz prowadził wykłady na Politechnice Krakowskiej (1979-1982).      
Oprócz zajęć na uczelni uczestniczył w pracach różnych sekcji specjalistycznych Komitetu Elektrotechniki i Komitetu Górnictwa PAN oraz w strukturach Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej.
Był posiadaczem wielu odznaczeń państwowych i wojskowych: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Partyzancki, Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Kawalerski OOP. Wyróżniany był nagrodami państwowymi, ministerialnymi i rektorskimi. W uznaniu zasług na rzecz resortu górnictwa otrzymał stopień Generalnego Dyrektora Górniczego II Stopnia (1981 r.).
W Stowarzyszeniu „Klub Przyjaciół Wieliczki” działał od 27 kwietnia 1967 r., w IV i V kadencji (1977-1980) był wiceprezesem Zarządu Oddziału Kraków. Jego osobie było poświęcone 50 spotkanie z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie” 27. 02. 2002 r.
Zmarł w Krakowie dnia 15. 02. 2001 r. i został pochowany na Cmentarzu w Batowicach.
Źródło: W. Gawroński jak wyżej (jw.)
 
FELIKSIEWICZ – KORYTOWSKA HALINA – (1918 -2006) – pierwsza kobieta-adiunkt Akademii Handlowej w Krakowie, założycielka i pierwsza prezes Oddziału Krakowskiego Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”. Urodziła się w Wieliczce 25. 02. 1918 r. w rodzinie Zygmunta Mora-Korytowskiego i Ireny Łada-Zabłockiej. Ojciec jej był kierownikiem działu miernictwa wielickiej kopalni soli i nauczycielem w Szkole Górniczej.
Ukończyła Prywatne Gimnazjum Żeńskie im. M. Konopnickiej w Wieliczce oraz Akademię Handlową w Krakowie (obecnie Uniwersytet Ekonomiczny). Od kwietnia 1945 r. była pierwszą kobietą-adiunktem w Katedrze Zarządzania tej uczelni. W okresie „stalinizmu” w 1953 r. została usunięta z uczelni za brak przynależności do PZPR i ziemiańskie pochodzenie. W czasie „odwilży” od 1960 r. została zatrudniona jako pracownik naukowo-badawczy w Instytucie Organizacji i Mechanizacji Budownictwa „Zachód” w Krakowie. W latach 70-tych pracowała na stanowisku naukowo-badawczym i kierowniczym w Ośrodku Szkoleniowym Instytutu Organizacji i Mechanizacji Budownictwa m. innymi prowadziła kursy szkoleniowe dla dyrektorów budownictwa z całej Polski w Osieczanach i Trzemeśni. 
W dniu 17. 10. 1966 r. w miejscu jej pracy powstał z jej inicjatywy Oddział Krakowski „Klubu Przyjaciół Wieliczki”, którego była prezesem do 1983 r., a następnie w latach 1984-2002, była w Zarządzie Klubu, pełniąc funkcję kronikarza. Przez całe swe życie pamiętała o swych wielickich „korzeniach” i podkreślała swoje umiłowanie Wieliczki.
Zmarła 22. 01. 2006 r. i została pochowana w grobowcu rodzinnym Korytowskich w kwaterze XIV.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 42
 
GAWĘDA STANISŁAW – (1914-1994) – historyk, profesor UJ. Urodził się w Śledziejowicach k. Wieliczki w rodzinie Andrzeja i Anny z Karamonów. Jego rodzice prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne. Ojciec dodatkowo pracował w wielickiej kopalni aż do tragicznej śmierci w wypadku na kolei salinarnej w 1924 r. Do 4-ro klasowej szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Świadectwo dojrzałości uzyskał w wielickim gimnazjum w 1933 r. W tym samym roku rozpoczyna studia wyższe z zakresu historii i germanistyki na Wydziale Filozoficznym UJ. Tytuł magistra historii uzyskuje w r.1937. Jednocześnie kończy Studium Pedagogiczne uprawniające do wykonywania zawodu nauczyciela w zakresie szkoły średniej i seminariach nauczycielskich. Służbę wojskową odbywa w Szkole Podchorążych przy 6 Dywizji Piechoty w Krakowie, a następnie zostaje skierowany do Bogumina na Zaolziu, gdzie przepracował jeden rok szkolny.
Na krótko przed wybuchem wojny został zmobilizowany, a następnie uczestniczy w działaniach wojennych do 20 września 1939 r. jako dowódca plutonu.
Po ucieczce z niewoli powraca do Wieliczki i nawiązuje kontakt z tworzącym się ruchem oporu. Jako przedwojenny działacz Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” najpierw włącza się w konspiracje ludową, później z AK. Głównym jego zadaniem jako „Jan Kowalski” było zorganizowanie tajnego nauczania na terenie powiatu krakowskiego. W r.1942 mianowany został przez Delegaturę Rządu na Kraj przewodniczącym Powiatowej Komisji Oświaty i Kultury.
Zasiadał też w składzie komisji egzaminacyjnej, której celem było sprawdzanie wiedzy uczniów, promowanie ich do następnych klas włącznie z egzaminami maturalnymi. Aresztowany w grudniu 1944 r. w Tenczynku k. Krzeszowic, podczas przeprowadzania egzaminu maturalnego, przez kilka tygodni był więziony na Montelupich w Krakowie.
Po skończeniu działań wojennych powraca do pracy w Gimnazjum im. J. Matejki oraz w gimnazjum przy klasztorze OO. Franciszkanów-Reformatów w Wieliczce. Działał też w Stronnictwie Ludowym i Miejskiej Radzie Narodowej, gdzie był przewodniczącym Komisji Kulturalno-Oświatowej. Kierował też Powiatową Komisja Weryfikacyjną, której zadaniem było uznanie ważności zaświadczeń potwierdzających uczestnictwo w tajnym nauczaniu i umożliwiającym młodzieży kontynuację nauki.
W r. 1948 obronił prace doktorską, by w rok później zostać młodszym asystentem w Zakładzie Historii Starożytnej Słowian i Krajów Bałkańskich UJ, a od 1951 r. zostać starszym asystentem w Katedrze Historii Średniowiecznej UJ. Od 1961 r. pracował na etacie starszego wykładowcy w Katedrze Historii Powszechnej Średniowiecznej UJ. Po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego w r.1965 został docentem, a w r. 1982 profesorem. Prowadził również zajęcia z zakresu dziejów szkolnictwa, metodyki nauczania historii oraz jako kierownik Pracowni Dydaktyki i Technicznych Środków Nauczania Instytutu Historii, nadzorował studenckie praktyki pedagogiczne.
Zainteresowania naukowe profesora obejmowały nie tylko średniowiecze, lecz także problematykę historii nowożytnej i najnowszej. Interesował się też, historią oświaty, sztuki i kultury w okresie II wojny światowej. Szczególnie mu bliska była historia regionalna. Od samego początku powstania Muzeum Żup Krakowskich współpracował z tą instytucja, jako autor szeregu artykułów i wydawca źródeł. Od r.1985 przewodniczył Radzie Muzealnej oraz był członkiem Kolegium Redakcyjnego rocznika „Studia i Materiały do Dziejów Żup Solnych w Polsce”. Był członkiem Komisji Historycznej, Komisji Nauk Pedagogicznych, Komisji Archeologicznej PAN Oddział w Krakowie. W latach 1956-93 kierował pracami Zespołu Badawczego dziejów Oświaty w okresie okupacji hitlerowskiej przy Prezydium Oddziału PAN w Krakowie. W styczniu 1990 r. nakładem Oficyny Cracovia została wydana monografia „Wieliczka – Dzieje Miasta (do r. 1980)” której to członkiem kolegium redakcyjne oraz jednym z autorów był profesor Gawęda, z okazji obchodów 700-lecia nadania praw miejskich miastu Wieliczka.
W uznaniu zasług odznaczony został Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Od 17. 10. 1966 r. aż do śmierci w 1994 r. był aktywnym członkiem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”. Jego osobie poświecone było 76 spotkanie z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie” 28. 04. 2004 r.
Zmarł 30. 03. 1994 r. i spoczywa na cmentarzu komunalnym w Wieliczce w grobowcu rodzinnym w kwaterze III.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 21
 
JANICKI KAZIMIERZ – (1931-2001) – lekarz medycyny, profesor AM w Krakowie.
Urodził się 24. 07. 1931 r. w Rzgowie (pow. koniński) w rodzinie nauczycielskiej, jako syn Kazimierza i Antoniny z d. Stoch. W okresie okupacji na skutek przesiedleń wraz z rodziną zamieszkał u krewnych w Dobczycach, gdzie skończył szkołę podstawową i pierwszą klasę tajnego gimnazjum. Po zakończeniu wojny, w kwietniu 1945 r. rodzina powróciła do Cienina Zabornego w powiecie konińskim, gdzie ojciec ponownie objął stanowisko kierownika szkoły podstawowej. Kontynuował naukę w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Koninie, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym im. A. Asnyka w Kaliszu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1949 r. podjął studia w Akademii Medycznej im. M. Kopernika w Krakowie (1949-1954) i zamieszkał w Wieliczce.
Pracę zawodową jako lekarz podjął 1.12. 1954 r. jako asystent w III Klinice Chorób Wewnętrznych AM, przechodząc wszystkie szczeble kariery zawodowej i naukowej, uzyskując drugi stopień specjalizacji, tytuł naukowy doktora (1963) i doktora habilitowanego nauk medycznych (1982). Prowadził badania na temat zachorowalności na białaczkę w regionie krakowskim oraz środowiskowych uwarunkowań występowania tej choroby. Wiedzę zdobywał również poza granicami kraju, m. innymi jako wykładowca i czynny uczestnik wielu kongresów medycznych na wszystkich kontynentach. W 1980 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym , a 1997 r. profesorem zwyczajnym.
W macierzystej uczelni pełnił szereg funkcji: kierownika Zakładu Pielęgniarstwa Społecznego i prodziekana Wydziału Pielęgniarskiego (1979-1981). Po powrocie AM do struktur Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierował I Katedrą i Kliniką Chorób Wewnętrznych Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie. Przewodniczył komisji Ochrony zdrowia Społecznego Oddziału PAN w Krakowie. Uczestniczył w pracach wielu stowarzyszeń medycznych, krajowych i zagranicznych. W sierpniu 1998 r. otrzymał nominację na członka Nowojorskiej Akademii Nauk. Pod jego opieką 50 lekarzy uzyskało specjalizację; był promotorem 7 przewodów doktorskich i 10 prac magisterskich. Jest autorem ok. 250 artykułów naukowych i wielu książek, m. innymi „Hematologia kliniczna”, „Epidemiologia porównawcza białaczek”, „Medycyna naturalna”, „Domowy poradnik medyczny”.
Przez ponad dwadzieścia lat pracował w wielickim Pogotowiu Ratunkowym.
W uznaniu zasług zawodowych i naukowych otrzymał Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL oraz wiele wyróżnień resortowych, regionalnych i uczelnianych. Był też wraz z zespołem laureatem nagrody Miasta Krakowa za wdrożenie osiągnięć w dziedzinie nauki i techniki oraz liczne nagrody Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.
Jako mieszkaniec Wieliczki aktywnie uczestniczył w życiu religijnym przy klasztorze OO. Franciszkanów-Reformatów oraz w Stowarzyszeniu „Klub Przyjaciół Wieliczki”. Wyniki swoich prac prezentował na 36 spotkaniu z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie” 27.12. 2000 r.
Zmarł 22. 08. 2001 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w grobie rodzinnym (kwatera VI).
Źródło: W. Gawroński (jw.)
 
 
JANOWSKI WŁADYSŁAW - (1924-2005) – górnik, artysta rzeźbiarz.
Urodził się 17. 09. 1924 r. w Koźmicach Wielkich k. Wieliczki, gdzie ukończył szkołę podstawową. Następnie podjął naukę w warsztacie stolarsko-rzeźbiarskim Wojciecha Maciejowskiego w Krakowie. Podczas okupacji był zatrudniony w niemieckich zakładach gumowych. W 1945 r. został powołany do wojska i jako saper uczestniczył przy rozminowaniu wschodnich ziem Polski. Następnie skończył naukę zawodu uzyskując papiery czeladnicze, po czym założył własny warsztat i z rzeźby przerzucił się na stolarstwo. Jest autorem ołtarzy do kościoła w Gorzkowie i ambony do kościoła w Woli Batorskiej k. Niepołomic. W latach 1961-1967 był stolarzem w Zasadniczej Szkole Górniczej w Wieliczce, poczym w okresie 1967-1985 był zatrudniony w Kopalni Soli „Wieliczka” jako górnik i konserwator Groty Kryształowej. Wspólnie z innym rzeźbiarzem wykonał rzeźby w soli: Kazimierz Wielki, Mikołaj Kopernik oraz wystrój komór kopalnianych: „Wisła”, „Budryk”, Świerczewski”, „Drozdowicz”, „Braterstwa Broni” i „Ruchu Młodzieżowego”. Przyozdobił rzeźbami w drewnie pomieszczenia Domu Wczasowego „Halit” w Zakopanem-Kirach. Wykonywał ponadto rzeźby upominki ofiarowywane przez władze kopalniane różnym osobom w kraju i zagranicą.
Będąc już na emeryturze wykonał dla kościoła w Koźmicach Wielkich całą stolarkę i stacje Drogi Krzyżowej, ołtarz i inne przedmioty drewniane. Nadto wykonywał szereg prac do kościołów w Wieliczce, Czarnochowicach, Janowicach, Pawlikowicach, Podstolicach, Stumianach, Sułkowie, Biskupicach, Niepołomicach, Krakowie i w kaplicy w Zakopanem- Bystrem.
Zmarł 17. 03. 2005 r. i został pochowany na cmentarzu w Koźmicach Wielkich.
Był członkiem: Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych RP, Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” (1999-2005), Parafialnego Oddziału „Akcji Katolickiej” w rodzinnej wsi. Posiadał szereg odznaczeń w tym: Złoty Krzyż Zasługi, Srebrną Odznakę „Zasłużony dla Ziemi Krakowskiej”, Złotą Odznakę „Za pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”, Zasłużony Pracownik Kopalni Soli „Wieliczka” oraz Odznakę „Weterana walk o Niepodległość”.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 32.
 
 
KAWECKI ZYGMUNT – (1919-2003) – żołnierz WP i AK, profesor AGH, prezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki w l. 198-2002. Urodził się 11. 04. 1919 r. w Wieliczce w rodzinie górniczej o długoletnich tradycjach, sięgającego piątego pokolenia. Po ukończeniu Gimnazjum i Liceum im. J. Matejki w Wieliczce podjął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy w Modlinie, którą skończył w stopniu plutonowego – podchorążego saperów WP. Na rok przed wybuchem II wojny światowej, podjął studia na Akademii Górniczej w Krakowie. W dniu 3. 09. 1939 r. został zmobilizowany z przydziałem do Przemyśla i w dniu 4. 09. 1939 r. został ciężko ranny w zbombardowanym pociągu koło Rzeszowa i dostał się do niewoli niemieckiej. Jednakże, zdołał uciec i po powrocie do Wieliczki, podjął pracę w biurze technicznym kopalni soli w Wieliczce.
Już w  1940 r. wstąpił do Związku Walki Zbrojnej, a od 1943 r. jako oficer AK działał w „Kedywie” AK Okręgu Krakowskiego. Brał udział w akcjach bojowych: m. innymi w słynnym zamachu na pociąg wiozący gubernatora Hansa Franka do Lwowa. Od sierpnia 1944 r. jest dowódcą plutonu saperskiego w Samodzielnym Oddziale Partyzanckim „Skała”, z którym to, bierze udział we wszystkich jego bitwach. W dniu 6. 12. 1944 r. kieruje akcją likwidacji dowódcy niemieckiego Stutzpunktu w Dalewicach. Za udział w walkach posiada wiele odznaczeń bojowych: Krzyż Partyzancki, Srebrny Krzyż VM, dwukrotnie Krzyż Walecznych i Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.
Po zakończeniu wojny staje przed Komisją Likwidacyjną AK, kończy wyższe studia na AGH i poświęca się pracy naukowej, dydaktycznej i wychowawczej. W 1946 r. jest współorganizatorem Laboratorium i Zakładu Urządzeń Elektrycznych w Górnictwie. Jest współautorem z innymi kolegami defektoskopu do badań magnetycznych lin stalowych. W latach 1948-1950 pracował również w Głównym Instytucie Górnictwa nad przystosowaniem defektoskopii magnetycznej do badań bezpieczeństwa lin wyciągowych w szybach kopalń węgla. Od 1955 r. jest kierownikiem Zakładu Urządzeń Szybowych AGH w Krakowie. W 1961 r. habilituje się na Wydziale Górniczym AGH. W 1967 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 r. profesora zwyczajnego. Od 1972 r. jest dyrektorem Instytutu Maszyn Górniczych, Przeróbczych i Automatyki którym kieruje do 1982 r.
W 1982 r. z uwagi na zły stan zdrowia, rezygnuje z kierowania Instytutem i jako inwalida wojenny I Grupy przechodzi na emeryturę. Będąc na emeryturze nadal współpracuje z macierzystą uczelnia. Wraz z innymi profesorami przyczynił się utworzenia na AGH Konwentu Seniorów, w którym w latach 1995-2001 pełnił funkcję prezesa. Nadal czynnie uczestniczy w życiu naukowym Uczelni, a szczególnie Katedry Transportu Linowego AGH.
W 1999 r. otrzymuje stopień górniczy „Dyrektor Generalny Górniczy I Stopnia”.
Jest autorem ok. 190 publikacji naukowych oraz 43 patentów, a także podręczników i skryptów akademickich.
W okresie powojennym otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski, Oficerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej
Najwyższym wyrazem uznania dorobku naukowego, technicznego, dydaktycznego, organizacyjnego oraz postawy społecznej było nadanie w 1993 r. przez Senat AGH tytułu Doktora Honoris Causa tej uczelni.
Jako obywatel i wieloletni mieszkaniec Wieliczki był jednym z organizatorów Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”, a od r. 1984 do 2002 r. jego prezesem. Działał też w Stowarzyszeniu Żołnierzy Armii Krajowej i był przewodniczącym Rady Naczelnej Stowarzyszenia Żołnierzy AK. Posiadał stopień podpułkownika rezerwy WP.
Prezentował się na 63 spotkaniu z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie” 26. 03. 2003 r.
Zmarł w dniu 10. 11. 2003 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Wieliczce w grobowcu rodzinnym.   
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 8.
 
KORPAL TADEUSZ – (1889-1977) – malarz, nauczyciel gimnazjalny.
Urodził się 13. 09. 1889 r. w Krakowie i był synem Michała Stefana (rzeźbiarza krakowskiego – (1854-1915). W latach 1909-1914 studiował w krakowskiej ASP, w tym też czasie uczył rysunku w II Szkole Realnej w Krakowie. W okresie I wojny światowej był w sekcji prasowej i graficznej Oddziału Technicznego Legionów Polskich.
Po wojnie zostaje nauczycielem rysunku i dyrektorem Gimnazjum męskiego im. J. Matejki w Wieliczce. (od 1918 do 1938). Niezależnie malował pejzaże, portrety, polichromie dla wielu kościołów m. innymi: w Bieżanowie Starym (1927), projektował witraże, wykonywał ilustracje do różnych wydawnictw, brał także udział w licznych wystawach. Był animatorem życia kulturalnego, organizatorem amatorskich przedstawień teatralnych, do których to projektował scenografię. Był też autorem powieści i sztuk teatralnych, jak na przykład: „Giermek Zawiszy Czarnego”. „Emilia Plater”, „Lilia”. W 1938 r. powrócił do Krakowa i podjął pracę w V Liceum im. A. Witkowskiego.
W czasie okupacji hitlerowskiej został aresztowany i więziony na Montelupich i w Wiśniczu Nowym. Po zwolnieniu włączył się w tajne nauczanie.
Po wojnie mieszkał w Krakowie, oddając się pracy artystycznej i nauczycielskiej. Aktywnie działał w Związku Artystów Plastyków.  
Pomimo zamieszkiwania w Krakowie, uczestniczył w życiu społecznym Wieliczki, jako jeden z członków założycieli Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” – od 1966 r. do 1977 r.
Zmarł 11.11. 1977 r. w Krakowie i został pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w pasie 7.
Źródło: W. Gawroński (jw.)
 
KOZUBSKI FRANCISZEK ANTONI – (1908-1987) – inżynier i mierniczy górniczy. Urodził się 1. 12. 1908 r. w Bieczu jako najstarszy syn Włodzimierza i Eugenii Kwiatkowskiej. Po przedwczesnej śmierci ojca, w 1922 r. wraz z matką i dwójką młodszego rodzeństwa przenosi się do Wieliczki, gdzie zamieszkują u babki Emilii Kozubskiej.
W 1927 r. kończy Gimnazjum im. J. Matejki w Wieliczce i wstępuję na Akademię Górniczą w Krakowie, którą kończy w 1933 r. W okresie od 1933 r. do 1934 r. pracuje w Państwowej Żupie Solnej w Wieliczce, a następnie w kopalni „Szyb Sobieski” w Borach koło Jaworzna jako inżynier górniczy.
Od stycznia 1934 r. do 1. 09. 1939 r. pracuje w kopalni „Bielszowice”, początkowo jako asystent mierniczy, a po uzyskaniu w 1937 r. uprawnień w charakterze mierniczego górniczego.
W dniu 23. 02. 1935 r. zawiera związek małżeński z Jadwigą Jakubską i z tego związku rodzi się dwoje dzieci: Barbara i Zbigniew.
Z chwilą wybuchu wojny 1939 r. zostaje zmobilizowany i wraz z pułkiem walczy aż do Zamościa. Unika niewoli i powraca do Wieliczki gdzie podejmuje pracę jako pracownik fizyczny w cegielni oraz jako wykładowca w szkole rzemieślniczej.
Po zakończeniu działań wojennych powraca na Śląsk do Rybnika i do 1951 r. pracuje w Rybnickim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego jako kierownik Wydziału Miernictwa Górniczego. W tym czasie pisze podręcznik o miernictwie, który staje się na wiele lat najważniejszą lekturą przyszłych mierniczych górniczych. W 1951 r. awansuje na stanowisko dyrektora budowy kopalni „Mszana” koło Rybnika, ale jeszcze w tym samym roku zostaje służbowo przeniesiony do Warszawy do pracy w Państwowej komisji Planowania Gospodarczego. Od 1951 do 1959 r. pracował w tej Komisji jako Naczelnik Wydziału Geologii, a następnie w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów jako kierownik zespołu ds. surowców mineralnych. W 1954 r. zostaje powołany w skład Rady Naukowej Instytutu Geologii w Warszawie.
Od 1959 do 1974 r. pracuje w Centralnym Urzędzie Geologii na stanowisku Dyrektora Departamentu Zasobów Kopalin.
W latach 1956-1972 prowadzi wykłady z górnictwa na studium inżynieryjnym przy Uniwersytecie Warszawskim.
W grudniu 1971 r. zostaje mu nadany stopień Generalnego Dyrektora Górniczego II stopnia.
Przez cały okres pracy nie należał do żadnej partii politycznej. W 1974 r. przechodzi na emeryturę.
W grudniu 1980 r. Prezes CUG-u w uznaniu zasług przyznaje mu złotą odznakę „Zasłużonego dla Polskiej Geologii”.
Pomimo, zamieszkiwania w Warszawie, nie zrywa więzi z rodzinną Wieliczką i swymi przyjaciółmi z młodości. Jest jednym z założycieli „Klubu Przyjaciół Wieliczki” i jego członkiem aż do śmierci w dniu 18. 01.1987 r.
Źródło: Archiwum KPW
 
 
LEWINSKI PIOTR – (1915-1991) – oficer AK ps. „Brzózka”, inżynier kolejnictwa, doktor nauk technicznych, minister komunikacji, pierwszy prezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”.
Urodził się 1. 03. 1915 r. w Wieliczce w rodzinie górniczej. W r. 1933 ukończył Gimnazjum im. J. Matejki i otrzymał świadectwo dojrzałości. Po jego skończeniu uczył się w Instytucie Administracyjno-Gospodarczym na Wydziale Kolejowym w Krakowie. Należał do aktywnych działaczy harcerstwa i Sodalicji Mariańskiej. Na przełomie 1933 i 1934 r. odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie.
Po odbyciu praktyki na różnych stanowiskach pracy w kolejnictwie i złożeniu egzaminów służbowych, podjął pracę dyżurnego ruchu na stacjach Okręgu Śląskiego PKP: Czerwionka, Rybnik i Siemianowice.
Zmobilizowany w sierpniu 1939 r. przechodzi szlak bojowy w przemyskim 5 Pułku Strzelców Podhalańskich, jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych. W październiku tegoż roku powraca do Wieliczki i włączył się w działalność konspiracyjną, początkowo w Służbie Zwycięstwa polski, a następnie w Związku Walki Zbrojnej. Współorganizował miejscowy oddział partyzancki „Wilga-Mrówka” dowodzony przez por. Franciszka Lembasa ps. „Zgrzebniok”. Zajmował się szkoleniem żołnierz AK w ramach kursów dla podchorążych i dowodził stacjonującą w Wieliczce kompanią ZWZ-AK. Przyczynił się do powstania Oddziału AK ‘Potok”. Od 1943 r. do 20. 01. 1945 r. był adiutantem komendanta Obwodu AK Kraków-Powiat.
Po wojnie powraca do pracy w kolejnictwie. Początkowo na Śląsku, a później w Lublinie i w Krakowie. Podczas pracy w Śląskiej DOKP podjął studia inżynierskie na Politechnice Warszawskiej. W listopadzie 1951 r. został przeniesiony do Dyrekcji Okręgowej KP w Lublinie na stanowisko naczelnika Zarządu Ruchu, by w latach 1953-1959 zostać pierwszym zastępcą dyrektora tamtejszej dyrekcji do spraw techniczno-eksploatacyjnych. W listopadzie 1959 r. został powołany na stanowisko Naczelnego Dyrektora Dyrekcji Okręgowej KP w Krakowie. Osiągnięcia zawodowe i uzyskane doświadczenie w zakresie zarządzania pozwoliły na objęcie stanowiska Ministra Komunikacji w Warszawie (13.11.1963 -10. 09.1969). Jako minister zadbał też o swoją miejscowość rodzinną, asygnując środki pieniężne na modernizacje i rozwój sieci dróg, uporządkowanie płyty Rynku Górnego, elektryfikacje odcinka linii kolejowej Bieżanów-Wieliczka (1966) oraz budowę przystanku osobowego Wieliczka-Rynek.
W czasie swej pracy zawodowej uzupełniał posiadane wykształcenie. W latach 1947-49 studiował na Politechnice Warszawskiej, gdzie otrzymał tytuł inżyniera ruchu kolejowego. Studia magisterskie skończył w 1963 r., na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Stale wzbogacał wiedzę w zakresie nowoczesnych rozwiązań w kolejnictwie. Na podstawie przeprowadzonych badań naukowych w zakresie organizacji transportu kolejowego, z uwzględnieniem porównań z innymi krajami, przygotował rozprawę doktorska, którą obronił w 1969 r., uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.
Za walkę w wojnie obronnej 1939 r. i udokumentowane zasługi w działalności okupacyjnej w dniu 6. 09. 1968 r. otrzymał stopień majora rezerwy WP.
Po przejściu na emeryturę w 1970 r. poświęcił się działalności społecznej. Przez pewien czas prowadził wykłady w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu.
Społeczność Wieliczki darzyła go sympatią i uznaniem. Był głównym inicjatorem i współzałożycielem oraz pierwszym prezesem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” z siedzibą w Warszawie (1966-1985), później jego honorowym prezesem od 1985 do 1991 r. Jego osobie poświęcone było 100 spotkanie z cyklu „Wieliczka-Wieliczanie”.
Zmarł w Wieliczce 22. 01. 1991 r. i został pochowany na tutejszym cmentarzu komunalnym w Wieliczce w kwaterze H.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 45 (2006 r.)
 
LORYS KAZIMIERZ – (1921-2006) – inżynier górnik-elektryk, żołnierz AK ps. „Zawała”.
Urodził się 8. 08. 1921 r. w Lednicy Górnej k. Wieliczki, jako syn Jana (pracownika PKP na stacji Kraków-Płaszów) i Marii z d. Matoła. Po skończeniu szkoły podstawowej w Wieliczce, podjął naukę w Liceum Telekomunikacyjnym Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie, którą ukończył już podczas wojny w 1941r. Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 r., jako żołnierz Kompanii Kadrowej Przysposobienia Wojskowego doszedł do Szczebrzeszyna. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Wieliczki, i podjął pracę na poczcie w Krakowie, a od maja 1942 r. został pracownikiem Kopalni Soli w Wieliczce jako elektryk w warsztacie elektrycznym. Od 1942 r. był członkiem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. Jako żołnierz AK w stopniu podchorążego należało grupy dywersyjnej KEDYWU, Obwód II – „Ront”, działającej w rejonie Wieliczki, Niepołomic, Bochni i Gdowa. Uczestniczył w szeregu akcjach zbrojnych, w tym zamachu na pociąg Generalnego Gubernatora H. Franka z Krakowa do Lwowa w styczniu 1944 r. Od maja tego roku, został członkiem Oddziału Partyzanckiego – „Błyskawica – Grom”, jako instruktor dla oddziałów terenowych. Następnie, w związku z zbliżającym się frontem w lipcu 1944 r. wszedł wraz ze swym oddziałem do Samodzielnego Baonu Partyzanckiego „Skała”, który to w ramach akcji „Burza” miał iść na pomoc walczącej Warszawy. W ramach tego Baonu uczestniczył w szeregu akcjach i bitwach partyzanckich. Podczas jednej z akcji, w Ketach k. Dalewic (rejon Miechowa), w dniu 6. 12. 1944 r. został ciężko ranny i do końca wojny przebywał na leczeniu ukrywając się m. innymi w Skawinie.
Po wojnie podjął pracę w Biurze Projektów Górniczych w Krakowie, gdzie pracował na różnych stanowiskach do 1979 r. Przed przejściem na emeryturę był starszym projektantem. W tym zakładzie był także Przewodniczącym rady Zakładowej ciesząc się szacunkiem i uznaniem swych kolegów. Pracując, zdał w 1946 r. egzamin dojrzałości i podjął studia zaoczne na AGH w Krakowie, które skończył w 1955 r., uzyskując stopień inżyniera – elektryka górniczego.
Po utworzeniu Światowego Związku Żołnierzy AK, został przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Okręgu krakowskiego. Odznaczony za działania na polu walki z okupantem: Krzyżem Srebrnym Orderu VM, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej, Odznaką za Rany, Medalem Zwycięstwa i Wolności a za pracę zawodową Srebrnym Krzyżem zasługi, Złotą Odznaką za pracę społeczną dla Miasta Krakowa oraz licznymi odznaczeniami resortowymi. Od r.1967 należał do Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”, w latach 1973-1983 sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej, a w latach 1983-89 był wiceprezesem Klubu.
Zmarł 19. 02. 2006 r. w Krakowie i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze Bc.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 43.    
 
MAJKA JULIAN – (1915-2003) – magister filozofii, przewodnik po kopalni soli w Wieliczce.
Urodził się 28. 09. 1915 r. w Zegartowicach, na krańcach dawnego powiatu wielickiego, jako 5-ty syn w średniozamożnej rodzinie chłopskiej. W latach 1922-27 uczęszczał do 2-klasowej miejscowej szkoły powszechnej, a przez kolejne 4-ry lata do Gimnazjum w Wieliczce. Maturę zdał w Krakowie w 1935 r. dzięki pomocy finansowej starszego brata-księdza wyjechał na studia do Belgii. Na Uniwersytecie w Louvain uzyskał tytuł licencjata filozofii (1934). Podróżował po Europie, poznał wiele miast. Rozważał podjecie studiów teologicznych w Rzymie, powrócił jednakże do kraju. Utrzymując się z korepetycji, kontynuował studia na UJ w celu łatwiejszego przeprowadzenia nostryfikacji, a następnie napisania pracy doktorskiej. Wybuch wojny w 1939 r. przeszkodził mu w realizacji tego celu; dyplom magistra filozofii uzyskał dopiero w 1948 r.
Na początku okupacji założył rodzinę i zamieszkał w Wieliczce. Uniknął wywózki na roboty do Niemiec, podejmując pracę poza domem. Pracował jako robotnik przy budowie drogi Wieliczka-Gdów, później w Zakładach Tytoniowych w Czyżynach, a następnie jako pomoc biurowa i tłumacz w Urzędzie Zatrudnienia w Myślenicach. Po wojnie uczył języków obcych w Seminarium Misyjnym w Krakowie. Przez pewien czas pracował też w Zakładach Tuczu Przemysłowego, początkowo w Krakowie-Bieżanowie, a później w Krzyszkowicach.
Z dniem 1. 10. 1961 r. objął posadę dyspozytora turystycznego w Kopalni Soli w Wieliczce. Posiadane wykształcenie, głównie znajomość języków obcych, pozwoliły mu dobrze wypełniać swe obowiązki. Osobiście oprowadzał turystów zagranicznych, pisał przewodniki, bajki i wiersze na temat wielickiej kopalni. Jest autorem zbioru pod tytułem „Bajki Pana Majki”. Aktywnie uczestniczył w pracach kopalnianego Oddziału PTTK, m. innymi jako wieloletni prezes i był w Komitecie Honorowym Budowy nowego gmachu L.O. w Wieliczce. Był też członkiem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” (do 1994 r.).
Po przejściu na emeryturę w grudniu 1980 r. nadal pełnił funkcję przewodnika po kopalni.
Zmarł w Krakowie 29. 07. 2003 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Wieliczce, w kwaterze XIV.
Źródło: W. Gawroński jw.
 
 
MARKOWSKI IGNACY – (1934-1991) – magister inżynier górnik, dyrektor naczelny Kopalni Soli w Wieliczce, vice prezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”.
Urodził się 31. 01. 1934 r. w Wieliczce, w rodzinie od sześciu pokoleń związanej z pracą w wielickiej kopalni soli. Był synem Antoniego i Zofii Skowron, córki żeleźnika. Tutaj ukończył szkołę podstawową i średnią, a w r.1951 uzyskał świadectwo dojrzałości. Podjął pracę w Świątnikach Górnych, a potem jako referent drogowy w wielickiej Gminnej Radzie Narodowej.
W 1953 r. podjął studia na Wydziale Górniczym krakowskiej AGH. Tytuł magistra inżyniera górnictwa uzyskał w 1959 r. Nie co wcześniej, bo od 1. 12. 1958 r. podjął pracę w kopalni soli w Wieliczce.
Z kopalnią soli był związany nieprzerwanie, aż do przejścia na emeryturę w 1985 r. Wyróżniał się jako pracownik energią, konsekwencją, talentami organizacyjnymi i zapałem oraz – z czasem – gruntowną znajomością kopalni i jej problemów. Toteż szybko awansował: od stanowiska młodszego sztygara (1958), kolejno na stanowisko sztygara (1960), kierownika robót górniczych i zastępcy kierownika ruchu zakładu (1970), i jej naczelnego dyrektora z dniem 1. 05. 1975 r. (kopalń Soli „Wieliczka-Bochnia” z siedzibą w Wieliczce).
Z wiosną 1975 r. mieszany zespół pracowników kopalni, w skład którego wchodził oraz pracowników z naukowych działów muzeum Żup Krakowskich, przystąpił do kilkuletniej akcji inwentaryzacyjno-dokumentalnej wszystkich zabytkowych wyrobisk górniczych w Wieliczce. Był również współautorem opracowań wieńczących tę akcje – mianowicie w części dotyczącej poziomów I i II kopalni. Doniosłym rezultatem wspomnianych opracowań inwentaryzacyjno-dokumentalnych było przygotowanie – przez ich twórców – wniosków o nadanie kopalni wielickiej statusu zabytku. Dzięki temu została ona w 1976 r., w rejestr zabytków krajowych, a w 1978 r. umieszczono ją na pierwszej liście Światowego Dziedzictwa Narodów Zjednoczonych. Od 1979 r. zasiadał w Radzie Muzealnej MŻK, a od 18. 02. 1991 r. pełnił funkcję jej przewodniczącego.
Wiele swego czasu poświęcał działalności społecznej. Był radnym Rady Narodowej Miasta Krakowa, Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa, Rady Konserwatorskiej do Spraw Zabytkowej Kopalni Soli i Zabytków Miasta Wieliczki, aktywnym członkiem, a od 1989 r. wiceprezesem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”, wiceprezesem i kronikarzem Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia”.
Gromadził materiały genealogiczne i heraldyczne do dziejów kadry urzędniczej żupy wielickiej. W latach 1978-1989 opublikował prace naukowe poświęcone kopalni w tym: „Warzelnia Kopalni Soli Wieliczka, 1913-1988 r.” wspólnie z inż. J. Wójcikiem oraz w 1990 r. wspólnie z A. Gaczołem „Informator o zabytkowym cmentarzu wielickim”.
Był miłośnikiem zabytków architektury, których piękno wyrażał w akwarelach i utrwalał na fotografiach.
Bogate w różnorodne pasje i dokonania jego życie przerwała nagła śmierć. Odszedł w pełni sił twórczych w dniu 1 października 1991 r. w Puszczykówku k. Poznania. Spoczywa na cmentarzu w Wieliczce w grobowcu rodzinnym w kwaterze F.  
Źródło: W. Gawroński jw.
    
MICHALCZEWSKI MARIAN – (1936-2004) – hydrolog, profesor Akademii Rolniczej w Krakowie.
Urodził się 8. 09. 1936 r. w Ustroniu k. Cieszyna. W r. 1946 zamieszkał w Wieliczce, gdzie spędził całe dorosłe Zycie. Tutaj skończył szkołę podstawową oraz Liceum Ogólnokształcące im. J. Matejki. Studia na Wydziale Melioracji Wodnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie skończył w 1961r., (obecnie Uniwersytet Rolniczy). Zaraz potem rozpoczął karierę naukową. W 1971 r. obronił pracę doktorską, a w 1987 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego. Profesorem nauk rolniczych został w 1997 r. Naukowo i dydaktycznie pracował początkowo jako asystent (1961-63), a potem starszy asystent (1963-1971) w katedrze ekologii, przemianowaną w katedrę przyrodniczych podstaw melioracji. Potem jako adiunkt pracował w instytucie budownictwa wodnego, a następnie w katedrze gospodarki wodnej i ochrony wód. W tej katedrze pracował też jako docent (1989-1994) i profesor nadzwyczajny od 1994 r. Od 1989 r. aż do śmierci pełnił funkcję kierownika tej Katedry. Zasiadał we władzach wydziałowych i Akademii Rolniczej.
Pozostawił po sobie ogromny dorobek naukowy. Opublikował 130 prac. Napisał też blisko 50 niepublikowanych prac studialnych. Był promotorem 3 doktorantów oraz 80 prac magisterskich. Od 1989 r. był członkiem Komisji Infrastruktury Technicznej Wsi Polskiej Akademii Nauk Oddział w Krakowie. Pełnił tam funkcję sekretarza naukowego od 1992 do 1994 r., a od 1994 r. jej przewodniczącego. Od 2002 r. był członkiem Komisji Ochrony Zdrowia Społecznego PAN. Działał w Polskim Towarzystwie Geofizycznym – w latach 1981-1988 był w zarządzie głównym, a w latach 1978-1995 w zarządzie oddziału krakowskiego. Organizował wiele krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych.
Jego pracę doceniano. Przyznając mu liczne wyróżnienia. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (2001), Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Złotą Odznaką za Zasługi dla Województwa Katowickiego (1986), Srebrną Odznaką Za Zasługi dla Ziemi Krakowskiej (1987), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2003), a także licznymi odznaczeniami branżowymi. Zdobył też wiele nagród naukowych.
W Wieliczce należał do Stowarzyszenia Brata A. Kosiby a wraz z żoną Urszulą był członkiem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” od 14. 09. 1994 r.
Zmarł nagle 19. 02. 2004 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie w kwaterze XII B. 
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 19.
 
 
MOTYKA LUCJAN – (1915-2006) – działacz polityczny, minister kultury i sztuki.
Urodził się 4 maja 1915 r. w Krakowie w rodzinie robotniczej. Dzieciństwo i młodość spędził w Wieliczce. Wcześnie osierocony, wychowywał się w ubogiej, bezdzietnej rodzinie Franciszka Lipowicza.
Od r.1931 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Pełnił funkcję sekretarza OM TUR w Wieliczce (1932-36) oraz sekretarza okręgowego Związku Zawodowego Transportowców RP (1935-39). Wyróżniał się w działalności oświatowo-kulturalnej i samopomocowej wśród młodzieży z poglądami lewicowymi, skupionymi wokół Domu Robotniczego przy ul. Zielonej (obecnie ul. B.Szpunara) w Wieliczce. Równocześnie angażował się w organizowanie akcji strajkowych w Wieliczce, Bochni, Gorlicach, za co był kilkakrotnie aresztowany, następstwie czego od kwietnia do sierpnia 1937 r. przebywał w obozie odosobnienia w Berezie Kartuskiej, gdzie otrzymał numer obozowy 1127.
W okresie okupacji hitlerowskiej działał na terenie Krakowa 
w zakonspirowanych strukturach PPS i GL. Aresztowany przez gestapo, osadzony został początkowo w Krakowie na Montelupich (I-VIII. 1943r.), następnie wywieziony do KL Auschwitz (VIII. 1943 – VII. 1944), skąd po udanej ucieczce (20 lipca 1944 r.), powrócił do Krakowa. W czasie pobytu w obozie, z ramienia międzynarodowej Grupy Bojowej Oświęcim, która powstała w maju 1943 r. i miała charakter lewicowy, wszedł w skład Rady Wojskowej Oświęcim. W obozie posiadał numer 138678.
W pierwszych latach powojennych pełnił liczne funkcje polityczne na szczeblu wojewódzkim i krajowym: sekretarza Wojewódzkiego Komitetu PPS w Krakowie (1945-46), członka Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS (1945-48), II sekretarza Komisji Centralnej Związków Zawodowych (1946-47), przewodniczącego Komitetu Centralnego OM TUR i Zarządu Głównego ZMP (1947-48).
W latach 1957-1964 był I sekretarzem KW PZPR w Krakowie oraz członkiem KC tej partii, następnie był ministrem Kultury i Sztuki (1964-71), a od r.1971 ambasadorem PRL w Czechosłowacji. Po powrocie z placówki dyplomatycznej został powołany na Kierownika Wydziału Kultury KC PZPR (1975-77).
Dzięki osobistym zabiegom w podjętej przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów 12. 05. 1959 r. uchwale o zagospodarowaniu turystycznym kraju zostały uwzględnione potrzeby miasta Wieliczki. Z budżetu centralnego zostały przeznaczone, odpowiednie środki finansowe pozwalające, po wieloletnich zaniedbaniach, na podjęcie kosztownych prac zabezpieczających i modernizacyjnych w wielickiej kopalni soli, będącej równocześnie działającym zakładem przemysłowym i obiektem turystycznym. W szybie „Daniłowicza”, w miejsce maszyny parowej, została zamontowana elektryczna maszyna wyciągowa (1961), a na podziemnej trasie turystycznej przeprowadzono remont kaplicy Św. Antoniego i udostępniono do zwiedzania dodatkowe komory.
Wraz z innymi wieliczanami należał do komitetu założycielskiego Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki: w Warszawie z oddziałami w Krakowie i w Katowicach, utworzonego w maju 1966 r. i do 1968 r. był członkiem Zarządu Klubu.
Zmarł w Warszawie 22. 11. 2006 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (d. wojskowy) w Warszawie.  
Źródło: Archiwum KPW
 
 
PACH ANTONI – (1920-2007) – inżynier elektryk, profesor AGH w Krakowie.
Urodził się 3. 11.  1920 r. w Pawlikowicach k. Wieliczki, jako czwarte dziecko Franciszka, górnika w kopalni soli w Wieliczce, i Zofii z domu Windak.
Do publicznej szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1928-1934 w rodzinnej miejscowości i w Wieliczce. Kończy też tutaj w r.1939 Gimnazjum im. J. Matejki z wynikiem bardzo dobrym. W tym samym roku po zdaniu egzaminu, zostaje przyjęty na Wydział Telekomunikacyjny Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie, która została w czasie okupacji przekształcona w Państwową Szkołę Budowy Maszyn i Elektrotechniki. Szkołę tę kończy w czerwcu 1941 r. i uzyskuje dyplom technika elektryka. Pracę zawodową rozpoczyna w Urzędzie Telefoniczno-Telegraficznym w Krakowie (Niemiecka Poczta Wschodu) w dniu 15 września 1941 r. na stanowisku technika w dziedzinie dalekopisowej telegrafii wielokrotnej. Prace na tym stanowisku wykorzystuje dla potrzeb Armii Krajowej. Po ustąpieniu okupanta, dzięki zdobytemu doświadczeniu, uruchamia pierwsze połączenie telegraficzne Krakowa z Katowicami. Wkrótce przenosi się do Gliwic, gdzie podejmuje pracę w tamtejszym Urzędzie Telefonicznym i Telegraficznym do 1947 r. Jako technik telekomunikacji pracuje także w Centralnym zarządzie Przemysłu Chemicznego w Gliwicach w Dziale Dalekopisów od 1948 r. do 30. 01. 1949 r. Od 1945 do 1952 r. był studentem na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach i uzyskuje stopień magistra nauk technicznych. Powraca do Krakowa i zostaje przyjęty na stanowisko starszego asystenta Katedry Elektrotechniki Politechniki Krakowskiej, a wkrótce adiunkta. Jednocześnie podejmuje pracę (1957-60) w Instytucie Odlewnictwa w Krakowie. Mając duże zamiłowanie do pracy dydaktycznej obejmuje wykłady zlecone na Wydziale Elektrycznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Krakowie. W 1956 r., po likwidacji Szkoły, prowadzi nadal zajęcia na Wydziale Elektrycznym Studium Wieczorowego AGH, będącego kontynuacją dawnej WSI. W dniu 16. 02. 1961 r. przeniósł się służbowo z Politechniki Krakowskiej do AGH, gdzie zostaje wykładowca w Katedrze Automatyki i Elektroniki Przemysłowej oraz inicjuje kształcenie studentów oraz badania naukowe w zakresie telekomunikacji. Rozprawę doktorską wykonuje w Politechnice Wrocławskiej a broni w AGH w Krakowie w dniu 18. 06. 1964 r. uzyskując stopień doktora nauk technicznych o specjalizacji „automatyka i telemechanika”.  
W 1971 r. , po awansie na stanowisko docenta, obejmuje kierownictwo Zakładu Automatów i Telemechaniki. Przez dwie kadencje (1972-78) pełni funkcję prodziekana Wydziału Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki AGH. Nominacje na profesora otrzymał w 1982 r. Do przejścia na emeryturę w 1991 r. kierował Katedrą Telekomunikacji.
Jest autorem 48 opublikowanych prac naukowych, wypromował 18 doktorów.
Mieszkając w Krakowie utrzymuje kontakty z Wieliczką. Od 1968 r. był członkiem Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” i uczestniczył w organizowanych spotkaniach klubowych.
Za działalność naukową i dydaktyczną odznaczony został Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrną i Złotą Odznaką Honorową NOT. Wielokrotnie otrzymywał nagrody ministerialne i rektorskie.
Zmarł w Krakowie 22. 12.  2007 r. i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze LXIII.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 65
 
PTAK WŁADYSŁAW– (1920-1990) – żołnierz AK ps. „Mały”, profesor inżynier metalurgii. Urodził się 17. 04. 1920 r. w Wieliczce, w rodzinie górniczej. Miał dwoje rodzeństwa. Po skończeniu Szkoły Powszechnej, kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. J. Matejki, zdając w r.1939 egzamin dojrzałości.
W okresie okupacji uczęszczał, w latach 1940/41 do Szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie na Wydział Hutniczy. Jeszcze w czasie wojny podjął studia na Wydziale Hutniczym AGH.
W 1943 r. wstąpił do oddziału AK – Obwód „Ront” w Wieliczce, do oddziału dywersyjnego „Kedywu”, przyjmując ps. „Mały”. W lipcu 1944 r. wszedł w skład OP „Huragan”, a następnie do Samodzielnego Baonu Partyzanckiego „Skała”. Brał udział w walkach toczonych przez ten Oddział, w zimie 1944/45 został skierowany do pracy terenowej i do końca wojny pracował w Kopalni Soli w Wieliczce jako ślusarz, a później był robotnikiem w fabryce potasu w Wieliczce.
Po zakończeniu działań wojennych kontynuował przerwane studia na kierunku hutniczym AGH, uzyskując w 1948 r. dyplom magistra inżyniera metalurgii. Równocześnie w 1946 r. rozpoczął prace jako asystent, a następnie starszy asystent w Katedrze Metalurgii Metali Nieżelaznych.
W 1952 r. podjął studia doktorskie, a prace doktorska z zakresu teorii procesów metalurgicznych obronił w 1954 r. Niezależnie od tego, w latach 1948-1951 pracował jako nauczyciel przedmiotów zawodowych w Liceum Mechaniczno – Odlewniczym w Krakowie. Po skończeniu studiów doktoranckich został adiunktem w Katedrze Metali Nieżelaznych AGH i równocześnie podjął pracę w Zakładzie Metali Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w Krakowie. W 1955 r. uzyskał stopień docenta, w cztery lata później został mianowany profesorem nadzwyczajnym.
Przez dwie kadencje w latach 1962-1966, był dziekanem Wydziału Metali Nieżelaznych AGH, w 1969 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i został wybrany członkiem korespondentem PAN, a w 1986 r. członkiem rzeczywistym – Wydział III Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.
Oprócz tego, że był wybitnym naukowcem,, to także doskonałym dydaktykiem, promotorem 22 prac doktorskich i opiekunem 9 prac habilitacyjnych. Ogłosił 130 prac, w tym 90, to oryginalne prace naukowe. Zasiadał w radach naukowych instytutów branżowych w Krakowie, Gliwicach i Katowicach.
Posiadał wiele odznaczeń państwowych, w tym: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Oficerski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel” oraz był laureatem licznych nagród naukowych.
W Stowarzyszeniu „Klub Przyjaciół Wieliczki” był od
17. 10. 1966 r. sprawując w III kadencji (1973-1977) funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Oddziału Krakowskiego Klubu i w IV kadencji (1977-1980) był członkiem Komisji Rewizyjnej Oddziału.
Zmarł w Krakowie w dniu 14. 04. 1980 r., a został pochowany na wielickim cmentarzu w kwaterze I.
Źródło: W. Gawroński jw.
J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 81.
 
SKULIMOWSKI MIECZYSŁAW - (1930-1982) – lekarz – internista, profesor AM w Krakowie, historyk medycyny, balneoklimatolog, twórca i dyrektor Sanatorium Alergologicznego „Kinga” w Wieliczce.
Urodził się w Krakowie w rodzinie inteligenckiej, jednakże od kilku pokoleń związanej z wielicką kopalnią soli, w której to ojciec pracował na stanowisku inżyniera. Wraz z całą rodzina zamieszkał w Wieliczce w 1939 r., po wysiedleniu przez Niemców ze Śląska Cieszyńskiego. W czasie okupacji uczęszczał tutaj do szkoły podstawowej, a następnie w 1949 r. zdał egzamin dojrzałości w Liceum im. J. Matejki. Następnie podjął studia na Wydziale Lekarskim AM w Krakowie które skończył w 1954 r. Podczas prawie 30 letniej nieprzerwanej pracy naukowo-dydaktycznej przeszedł wszystkie etapy kariery uczelnianej do stopnia profesora i kierownika Międzywydziałowej Katedry Historii Medycyny i Farmacji. W latach 1955-1958 dodatkowo pracował w I Klinice Chorób Wewnętrznych AM w Krakowie, gdzie uzyskał specjalizację I Stopnia chorób wewnętrznych, a następnie specjalizację      II Stopnia z zakresu fizjoterapii i balneoklimatologii.
W r. 1962 uzyskał stopień dr nauk medycznych po obronie rozprawy „Opieka lekarska i społeczna w Żupach Wielickich od XIII do XIX wieku”, a stopień doktora habilitowanego nauk medycznych w r.1964 broniąc pracy „Studia z historii Krakowskiego Fakultetu Medycznego”.
Był promotorem ponad 60 prac magisterskich i 11 prac doktorskich, a nadto opracował i napisał ponad 100 prac naukowych. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły głównie: historii krakowskiej medycyny, opieki lekarskiej i społecznej w dawnym górnictwie polskim, problematyki lekarskiej okresu okupacji hitlerowskiej w Polsce, polskich lekarzy w kraju i na obczyźnie, rozwoju balneoklimatologii, ulubionej tematyki dotyczącej przeszłości Wieliczki, a nadto postaci Mikołaja Kopernika jako lekarza.
Drugim nurtem jego działalności było wykorzystanie naturalnego środowiska w podziemiach kopalni dla celów leczniczych. W tym celu objął dodatkowo stanowisko lekarza kopalni soli w 1958 r. oraz prowadził badania i obserwacje stanu zdrowia załogi górniczej.
W czerwcu 1964 r. decyzją Zarządu Uzdrowisk Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej, zostało utworzone podziemne sanatorium ( niedługo przemianowane na Szpital Uzdrowiskowy „Kinga”).
Celem propagowania swych osiągnięć na tym polu działania w 1963 r. założył w Wieliczce pierwsze w świecie Towarzystwo Naukowe Klimatoterapii Podziemnej, organizował konferencje naukowe utrzymywał kontakty międzynarodowe.
W latach 1961-69 przewodniczył komisji Zdrowia, Zatrudnienia i Opieki Społecznej Miejskiej Rady Narodowej w Wieliczce oraz Komisji Ochrony Środowiska Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie (1969-73).
Był odznaczony miedzy innymi: Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Złotą Odznaka za Zasługi dla miasta Wieliczki (1976), oraz w 1981 r. otrzymał Krzyż Kawalerski OOP.
Jako mieszkaniec Wieliczki od 17. 10. 1966 r. był jednym z członków założycieli Oddziału Krakowskiego Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki”, pełniąc funkcję jego wiceprezesa do 1970 r.
Zmarł nagle w pełni sił twórczych 1.11. 1982 r. i został pochowany na cmentarzu komunalnym w Wieliczce w grobie rodzinnym, w kwaterze VI.
Na wniosek Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” radni miejscy podjęli uchwałę nadającą reprezentacyjnemu placowi, przed pałacem Konopków w Wieliczce, jego imię.   
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 24 (2004 r.)
 
STACHURA MIECZYSŁAW - (1925-2008) – dziennikarz, poseł na Sejm PRL, działacz społeczny, wiceprezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki w latach 1970-2002.
Urodził się 25. 06.1925 r. w Koźmicach Wielkich jako syn Franciszka i Walerii z d. Pańczyk. Po skończeniu sześcioklasowej Szkoły Powszechnej w rodzinnej miejscowości w 1937 r., został przyjęty do Gimnazjum Męskiego im. Jana Matejki w Wieliczce. Z powodu wybuchu II wojny światowej, szkoły tej nie skończył i podjął naukę w Szkole Ślusarskiej w Świątnikach Górnych. Po dwu latach nauki wraz z innymi uczniami, został skierowany do przymusowej pracy w tzw. Zbrojowni w Krakowie. Po zakończeniu wojny w 1945 r. kontynuował dalszą naukę w wielickim Gimnazjum, zdając egzamin dojrzałości (1947). Niezwłocznie po skończeniu szkoły został powołany do zasadniczej służby wojskowej, na okres lat 5-ciu. Będąc w ostatnim roku służby otrzymał zezwolenie na podjęcie 3-letnich studiów dziennikarskich na UJ w Krakowie. Kolejno, po odbyciu dwuletnich studiów na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego w 1969 r. uzyskał tytuł magistra dziennikarstwa.    
W 1954 r., został przyjęty do pracy w oddziale krakowskim redakcji „Słowo Powszechne”, a w 1956 r. był organizatorem Oddziału Wojewódzkiego Stowarzyszenia „PAX”, któremu przewodniczył bez przerwy przez 25 lat.
Brał też udział w utworzeniu na terenie Krakowa dwóch zakładów produkcyjnych tej organizacji: „Inco” i „Veritas”. Ten okres jego działalności, to również praca publiczna i społeczna. Był posłem na Sejm przez okres trzech kadencji (1965-1985), a w okresie 1969-1976 był radnym Miasta Krakowa. Jako poseł pracował w dwóch komisjach: Rolnictwa, Leśnictwa i Przemysłu Spożywczego oraz Komunikacji i Łączności, wnosząc wiele inicjatyw pochodzących od opinii publicznej. W tym okresie uczestniczył w przygotowywaniu projektu „Ustawy o zabytkach Krakowa i Kopalni Soli w Wieliczce” w związku z wpisem miasta i kopani na światową listę zabytków UNESCO. Wraz z całym Klubem Przyjaciół Wieliczki, którego od początku istnienia był aktywnym członkiem, angażował się w przeciwstawienie się projektom przekształcenia Wieliczki w wielkomiejską dzielnicę Krakowa.
Został w 1968 r. wpisany do księgi Honorowej Zasłużonych dla Rozwoju Ziemi Krakowskiej oraz przyznano mu wysokie odznaczenia państwowe: „Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Oficerski OOP, jak też Krzyż Komandorski OOP.
Był typem społecznika i zawsze leżały mu na sercu sprawy lokalnych środowisk. W  1960 r. z jego inicjatywy w Koźmicach Wielkich powstał Komitet Budowy Domu Kultury, który został oddany do użytku w dniu 17. 01. 1965 r. Podobnie skutecznie, dzięki jego staraniom, powstał w Wieliczce nowy budynek pocztowy z nowoczesną centralą telefoniczną oraz budynek Pogotowia Ratunkowego przy ul. B. Szpunara (listopad 1995 r.). Przy jego dużym udziale doprowadzono w południowe rejony gminy Wieliczka 100 kilometrowa sieć gazową i wodociągową.
W latach 1968-2005 pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Stowarzyszenia Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia w Krakowie.
Przez całe swe życie robił notatki, pisał dziennik i publikował pracę i artykuły, m. innymi tuż przed śmiercią oddał do druku książkę – monografię „Dom Bożej Matki” – historię kościoła w Gorzkowie k. Wieliczki.  
Zmarł 20. 02. 2008 r. i został pochowany na cmentarzu w Gorzkowie w grobie rodzinnym.
Źródło: J. Duda, „Biblioteczka Wielicka”, zeszyt 67.
Opracował:
Marcin Perek – wiceprezes Stowarzyszenia „Klub Przyjaciół Wieliczki” na podstawie not biograficznych, zamieszczonych między innymi: w zeszytach „Biblioteczka Wieliczka” opracowywanych przez Jadwigę Duda, prezes Klubu oraz - Wojciech Gawroński – „Słownik Biograficzny Wieliczań” wydanych przez Muzeum Żup Krakowskich – Wieliczka 2008 oraz archiwaliów KPW .
 
Odwiedzin :
Kreator IAP - (C)opyright by Interaktywna Polska